Θεωρίες συνωμοσίας και... cartoon

Ρίχνουμε λίγο φως στη σκοτεινή (;) πλευρά των αγαπημένων μας κόμικς.

- Άλλοι θα γελούσαν με την καρδιά τους βλέποντας τον Ροζ Πάνθηρα να κάνει τη ζωή των εχθρών του πατίνι... 

- Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα στρουμφάκια, τον μαυροφορεμένο μάγο Δρακουμέλ ( σ.σ. Γκαργκαμέλ στο εξωτερικό), την Ψιψινέλ και τον ανυπέρβλητο Φαγάνα;

- Όσοι πάλι ανήκαν στη γενιά των περιοδικών (Μπλεκ, Αγόρι, Βαβούρα, Μανίνα, Κατερίνα και δεν συμμαζεύεται) αναρωτήθηκαν γιατί ήταν τόσο καλός γκολκίπερ ο τερματοφύλακας γιατρός Μπεν Λίπερ; Γιατί ο Γκρεγκ Κανονιέρης σκόραρε μόνο με την βοήθεια μαγικών βοτάνων; 

Μήπως κρύβεται κάτι πίσω από αυτούς τους κατά τα άλλα αθώους χαρακτήρες. Ας ενδώσουμε λοιπόν στις θεωρίες συνωμοσίας και ας ξεσκεπάσουμε την σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων μας κόμικς. Θεωρίες και πραγματικότητα, μύθοι και ανατροπές. 

Τελικά τίποτα δεν είναι αγνό σε αυτή τη ζωή; 

Κομμουνισμός και στρουμφάκια 

Μοιάζει τρελό, αλλά το πιστεύουν ολοένα και περισσότερα άνθρωποι. Μέχρι και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο έχουν δημιουργηθεί για αυτό το σκοπό. Τα στρουμφάκια είναι πιο πολιτικοποιημένα από ότι φανταζόμασταν στα παιδικά μας χρόνια. 

Αυτά τα «γαλάζια παιδιά» όμως έχουν αριστερές τάσεις. Πρώτα από όλα μοιράζονται τα πάντα. Το φαγητό τους προέρχεται από τα μανιτάρια ενώ η σοδειά κατανέμεται ισομερώς. Κανένα αγροτο-στρουμφάκι δεν πουλάει λαχανικά και κάθε είδους τροφή στα υπόλοιπα. Εν ολίγοις η παραγωγή δεν προσφέρεται προς πώληση, η για κατανάλωση σε ευνοημένους όπως συμβαίνει σε άλλες κοινωνίες. 

Δεν υπάρχουν άλλωστε προνομιούχοι, είναι όλοι ίσοι και όμοιοι και φορούν την ίδια στολή. Κάθε στρουμφάκι περιορίζεται στον δικό του τρόπο εργασίας και δεν έχει το δικαίωμα να μπαίνει στα χωράφια άλλου. Έτσι ο ζωγράφος φιλοτεχνεί τους πίνακες του, ο οικοδόμος χτίζει τα στρουμφόσπιτα και ουδείς εκφράζει απορίες. Άπαντες το δέχονται αναντίρρητα! Ο Μπαμπαστρούμφ είναι ο μοναδικός που φοράει κόκκινο σκουφί. Όλα τα στρουμφάκια τραγουδούν τον ίδιο ρυθμό, όπου και αν πηγαίνουν διατρανώνοντας το ενωτικό κλίμα που τα χαρακτηρίζει. 

Η θεωρία που τα θέλει να είναι κομματικοποιημένα πηγάζει επίσης από το γεγονός ότι ο Δρακουμέλ ήθελε να αιχμαλωτίσει τα μικροσκοπικά πλάσματα για να αποκομίσει οφέλη. Στα πρώτα πέντε χρόνια της σειράς, ήθελε να τηγανίσει και στη συνέχεια να τα μετατρέψει σε χρυσάφι! 

Δεν ενδιαφερόταν για την κουλτούρα τους, τον χαρακτήρα ή την προέλευση τους. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν πως θα πλουτίσει. Που οδηγούμαστε; Ο καραφλός μάγος ήταν καπιταλιστής και τα στρουμφάκια ζούσαν σε μία κομμουνιστική κοινότητα!!! 

Καπνιστής πάνθηρας 

Εύλογα αναρωτιέται κανείς μετά από όλα αυτα, ο Ροζ Πάνθηρας τι ρόλο παίζει; Γιατί είναι ροζ και όχι πράσινος, μαύρος ή κίτρινος; Θα είχε την ίδια πέραση εάν ήταν μπλε; 

Εδώ δεν μιλάμε για ένα συνηθισμένο αιλουροειδές αφού αν και αρσενικό είχε κακές συνήθειες. Μία από αυτές ήταν και το κάπνισμα, η ραθυμία που τον διέκρινε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του αλλά και η πονηριά. Το ροζ χρώμα ακόμη και τώρα αποτελεί μυστήριο αφού δεν είναι και ότι πιο ανδρικό. Είναι πάντως δαιμόνιος, τετραπέρρατος και μπορεί να ισορροπήσει σε πατίνι. All time classic… 

Τι καπνίζει ο Ποπάι; 

Ακόμη πιο «αλέγκρο» παλικάρι ήταν ο Ποπάι. Μανιώδης καπνιστής, με κλασικό tattoo ναύτη αν και δεν διακρινόταν για την ευφυία του κατάφερνε να επιβληθεί χάρη στο... σπανάκι. Κατά ένα παράξενο τρόπο η κονσέρβα κατέληγε στην πίπα και εν συνεχεία ο οκνηρός σύντροφος της Ολίβ γινόταν «φουσκωτός» αρχίζοντας στις «ψιλές» όποιον στεκόταν εμπόδιο στη ρώμη του. 

Έπειτα από πολλά χρόνια ξεκίνησε ένας κύκλος παραφιλολογίας σχετικά με τις ουσίες που αναγεννούσαν τον οργανισμό του «Sailor man». Μήπως τελικά δεν επρόκειτο για σπανάκι αλλά για μαριχουάνα; Οι φανατικοί οπαδοί του διάσημου ναύτη και ειδικά οι έχοντες καλή μνήμη μπήκαν σε σκέψεις στις αρχές τις δεκαετίας του '70 όταν ο κοντορεβυθούλης (σ.σ.γιος του Ποπάι), ζήτησε από τον πατέρα του σπανάκι και εκείνος απευθύνθηκε στην Ολίβ. Τότε εκείνη απάντησε πως δεν είχε και ακούστηκε ένα παρατεταμένος βήχας. Τυχαίο περιστατικό; 

Ακόμη μία απόδειξη για τις όχι και τόσο αγαθές προθέσεις του Ποπάι έγκειται στο γεγονός ότι τη δεκαετία 1920-30 οπότε και δημιουργήθηκε το δημοφιλές κόμικ κάποιοι θέλοντας να μιλήσουν για την ινδική κάνναβη ανέφεραν τον κωδικό... σπανάκι. Παράλληλα το τζαζ κομμάτι «The Spinach Song» το οποίο ηχογραφήθηκε το 1938 από την «Julia Lee and her Boyfriends» συνοδευόταν στα κλαμπς από μαριχουάνα! 

Μπαλαδόροι με υποψίες 

Εκτός από τον Ποπάι υπόνοιες για άσωτη ζωή υπάρχουν και για τον «Κρεγκ τον κανονιέρη» που αποτελούσε δημοφιλές κόμικ περιοδικού στη δεκαετία του '80. 

Σπουδαίος σέντερ φορ αλλά μόνο όταν κατανάλωνε τα τονωτικά χορταρικά του. Γινόταν άλλος άνθρωπος, μπορούσε να σκίσει τα δίχτυα από οποιαδήποτε απόσταση. Αντίθετα, όταν τον πήραν χαμπάρι και αποκαλύφθηκε το ένοχο μυστικό του δεν μπορούσε ούτε κοντρόλ να κάνει. Δεν μάθαμε ποτέ τι είδους ζαρζαβατικά είχε καταναλώσει. 

Αντίστοιχη περίπτωση και ο «τερματοφύλακας γιατρός» Μπεν Λίπερ. Επισήμως δεν κατηγορήθηκε για κάτι μεμπτό, ούτε στιγματίστηκε. Όμως, ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι λόγω των φαρμακευτικών γνώσεων δεν ντοπαριζόταν; Άλλωστε εκείνη την εποχή το αντι-ντόπινγκ κοντρόλ δεν βρισκόταν στα φόρτε του και υπήρχαν τρόποι να ξεγελάσεις τα μηχανήματα. Μιλάμε για εξαιρετικές εμφανίσεις του σπουδαίου πορτιέρο, δεν έμπαινε τίποτα μέσα. 

Κόμικς και ρομάντσο 

Αλήστου μνήμης ήταν και οι περιπέτειες της Κάντι Κάντι μέσα από τις εμπνεύσεις μιας παρέας Γιαπωνέζων. Οι κακουχίες της ζωής, οι έρωτες αλλά και τα πάθη μίας ανήλικης ορφανής ξανθιάς συγκίνησαν πολλά κορίτσια που ένιωθαν εκείνη την εποχή τα πρώτα τους σκιρτήματα. 

Η συγκεκριμένη σειρά κόμικς έκανε πάταγο στην Ελλάδα, ενώ ανάλογη επιτυχία είχε σε Ισπανία, Γαλλία, Τουρκία, Ιταλία και Ρωσία. Η μιζέρια που απέπνεε το κατά τα άλλα ενδιαφέρον στόρι έκανε τις νεαρές τηλεθεάτριες να βουρκώνουν αλλά και να ξεσπούν σε λυγμούς απαιτώντας δικαίωση για τον «Γολγοθά» που περνούσε η Κάντι Κάντι. 

Επίσης η εμμονή αλλά και η ταύτιση με το κεντρικό πρόσωπο του πετυχημένου κόμικ ήταν τέτοια που το σχολείο περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Στην πυρά λοιπόν. 

Πονηρό κουνέλι 

Η απομυθοποίηση ολοκληρώνεται με μία ατάκα του Μπαγκς Μπάνι που προκάλεσε σάλο στις ΗΠΑ. Το πιο διάσημο κουνέλι σε επεισόδιο που παίχθηκε στις 10 Αυγούστου 1998, μεταμόρφωσε μία μάγισσα σε αποπλανημένο σέξι θηλυκό που έδειχνε έρμαιο των διαθέσεών του, εκστομίζοντας την αμίμητη ατάκα : "Το ξέρω, αλλά όλες οι γυναίκες κατά βάθος έτσι δεν είναι;» Οι σεμνότυφες Αμερικανές εξαγριώθηκαν και η εταιρεία παραγωγής αναγκάστηκε να απολογηθεί. 

Εν κατακλείδι ο Μπαγκς Μπάνι αποπλανεί τις γυναίκες! 

ΥΓ. Ο Γούντι ο τρυποκάρυδος προς το παρόν τη γλιτώνει..

Ο Babar είναι ένας αποικιοκράτης

Ο Babar ο ελέφαντας μπορεί να μην είναι τόσο δημοφιλής όσο ο Mickey Mouse ή ο Bugs Bunny, αλλά δεν τον λες και αποτυχημένο. Δημιουργήθηκε το 1931 από τον Jean de Brunhoff και σήμερα κυκλοφορεί σε περισσότερες από 17 γλώσσες, ενώ περισσότερα από 8 εκατομμύρια αντίτυπα των ιστοριών του έχουν πωληθεί σε όλο τον κόσμο.

Αν πιστέψει κανείς ειδικούς όπως ο Herbert Kohl ή ο Ariel Dorfman, πρόκειται για 8 εκατομμύρια αντίτυπα κρυφής αποικιοκρατικής προπαγάνδας, αφού ο Babar, ένας αφρικανικός ελέφαντας, μεγάλωσε στη Γαλλία και αργότερα επιστρέφει στην πατρίδα του για να την αναμορφώσει, χρησιμοποιώντας τα φώτα του ανώτερου δυτικού πολιτισμού.

Η μητέρα του συμπαθούς ελέφαντα σκοτώθηκε από έναν κυνηγό και ο μικρός, που έμεινε ορφανός, υιοθετήθηκε από κάποια ηλικιωμένη Γαλλίδα, η οποία τον μετέφερε στο Παρίσι, του έδωσε ρούχα και τον έγραψε στο σχολείο (κάτι σαν την ιστορία του Tarzan δηλαδή αλλά από την ανάποδη). Αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Babar ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Γης των Ελεφάντων, επειδή ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους και "έμαθε πολλά".

Αποφασίζει τότε να εκπολιτίσει το βασίλειό του μεταφέροντάς του τα φώτα της γαλλικής κουλτούρας, την οποία όλοι αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό.

Στον Babar η δυτική κουλτούρα παρουσιάζεται ξεκάθαρα ανώτερη από την αφρικανική, με τις περιοχές που δεν βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό του να κατοικούνται από... αγροίκους.

Ακόμα και οι ιθαγενείς αφρικανικοί ελέφαντες είναι γυμνοί και περπατάνε στα τέσσερα μέχρι που ο ντυμένος, δίποδος Babar και η οικογένειά του (που είδε και αυτή το φως του ευρωπαϊκού πολιτισμού) τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πόσο πρωτόγονοι είναι και αρχίζουν να νιώθουν ντροπή. Το βιβλίο, με δυο λόγια, προσπαθεί να πει ότι η αποδοχή του δυτικού πολιτισμού είναι συνώνυμο του εξανθρωπισμού.

Ο Donald Duck προωθεί τον αμείλικτο καπιταλισμό 

Ο Donald Duck είναι ένας από τους πιο αγαπητούς παιδικούς ήρωες καρτούν στον κόσμο. Ο Ariel Dorfman (ένας Αργεντινο-Χιλιανός νομπελίστας) και ο Armand Mattelart (Βέλγος κοινωνιολόγος) ισχυρίζονται ότι ο Donald και οι φίλοι του διδάσκουν στα παιδιά ότι η αξία ενός ανθρώπου εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσα χρήματα έχει και ότι μπροστά στα χρήματα δεν υπάρχει χώρος για άλλα ζητήματα, όπως η οικογένεια ή η αγάπη.

Θα έχεις σίγουρα παρατηρήσει ότι στα καρτούν του Donald Duck δεν υπάρχουν ποτέ γονείς. Ο Scrooge για παράδειγμα είναι ο θείος του Donald που έχει με τη σειρά του τρία ανίψια τον Huey, τον Dewey και τον Louie και ένα κορίτσι (αλλά όχι σύζυγο), την Daisy, που έχει και η ίδια τρεις ανιψιές την April, την May και την June. 

Αυτό σημαίνει ότι ζουν σε έναν κόσμο χωρίς αληθινές οικογένειες που κατοικείται μόνο από ορφανά. Χωρίς γονείς κάθε πάπια είναι μόνη της και πρέπει να ανταγωνίζεται συνεχώς τους άλλους για να αποκτήσει πλούτο και κοινωνικό status. Αυτό περιγράφει ίσως τον χειρότερο εφιάλτη σου, αλλά ναι, και τον καπιταλισμό. Σε αυτό τον κόσμο, όπου όλοι αγωνίζονται μόνοι τους, υποτίθεται ότι όποιος εργάζεται πιο σκληρά κάποια στιγμή στη ζωή του θα γίνει επιτυχημένος, όπου "επιτυχία" σημαίνει "να αποκτήσεις όλα τα χρήματα του κόσμου".

Σε αυτό το πλαίσιο ο θείος Donald είναι αιωνίως αποτυχημένος, αφού δεν μπορεί να έχει μια σταθερή δουλειά, είναι πάντα άφραγκος και ζητά χρήματα από τον θείο Scrooge. Ο πολυεκατομμυριούχος Scrooge από την άλλη μεριά, είναι η πλουσιότερη πάπια στον κόσμο και ξοδεύει χαρούμενα το χρόνο του (όχι όμως και τα χρήματά του) για να γίνει ακόμα πλουσιότερος. Χαρακτηριστική του πάθους του για πλουτισμό είναι η "αναζωγονητική" βουτιά που κάνει κάθε μέρα στο γεμάτο χρήματα θησαυροφυλάκιό του.

Στην ανάλυση που έκαναν οι δυο συγγραφείς, η πλοκή των κόμικ στο 75% των περιπτώσεων στρέφεται γύρω από το κυνήγι των χρημάτων και στο υπόλοιπο 25% γύρω από τον ανταγωνισμό. 

Όλοι οι ήρωες στο Winnie the Pooh έχουν ψυχολογικές διαταραχές 

Ο Καναδικός Ιατρικός Σύλλογος και το Παιδιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Dalhousie δημοσίευσε μια έρευνα στην οποία ισχυρίζεται ότι οι χαρακτήρες του Winnie the Pooh είναι κλινικές περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας: ο Eeyore εμφανώς πάσχει από κατάθλιψη, ο Christopher Robin από σχιζοφρένεια και ο Τίγρης από οριακή διαταραχή προσωπικότητας - μεταξύ άλλων.

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια για να καταλήξουν οι επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι δεν είναι και πολύ καλά ψυχολογικά o Winnie και η παρέα του. Ας αρχίσουμε με τα πλέον προφανή. Λέει ο (καταθλιπτικός) Eeyore:

1. "Σας λέω, οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στο βουνό και λένε "είναι μόνο ο Eeyore εδώ, επομένως δεν μετράει".

2. "Καλημέρα, Pooh. Αν είναι καλή, που αμφιβάλλω".

Και ένα δεύτερο παράδειγμα, ο Piglet, που (λένε οι ερευνητές) πάσχει "ξεκάθαρα από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή", κάποια από τα συμπτώματα της οποίας είναι η υπερβολική ανησυχία, η αδυναμία ελέγχου και η δυσλειτουργία στην καθημερινότητα. Δες και μόνος σου:

Ο Piglet φοβάται ότι τα τέρατα που είδε σε μια ταινία είναι αληθινά. Φοβάται να βγει από το σπίτι του. Ανησυχεί ότι είναι πολύ μικρός και φεύγει από το δάσος....

Πολλές οι θεωρίες γύρω από αγαπημένους ήρωες…αθώοι ή ένοχοι εμείς τους λατρεύουμε γιατί με αυτούς μεγαλώσαμε!!!

ΠΗΓΗ: men24.gr/madatoforos.com